จงเป็นคนโสดที่มีบุญ ไม่ใช่คนโสดเพราะชาตินี้ไร้วาสนา

คนโสด ที่ปรารถนาการพ้นทุกข์ หลุดพ้นการเวียนว่ายตายเกิด

ความโสดนี้ น่าจะมาจากผลกรรมดี อันเป็นบุญเดิมของเค้า

ส่วนคนโสดที่ไม่ได้สนใจเรื่องศีล สมาธิ ภาวนา ความโสดนี้ น่าจะมาจากกรรมไม่ดีที่แสดงผลต่อหน้าตา ฐานะ ผิวพรรณ อุปนิสัยต่างๆ จึงทำให้โสด

คนโสด หลายคน ก็ไม่อยากเป็นโสด บางคนถึงกับพูดว่า ฉันยอมเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง เพื่อให้เข้ากับคนที่ฉันรักได้

บางคนก็บอกว่า ฉันดูแลตัวเองได้ ดูแลครอบครัวได้ มีรายได้พอเลี้ยงตนเอง เลี้ยงลูกตามลำพังได้ ขอเพียงรักฉันก็พอ ฉันไม่ขออะไรอีก

บางคน คิดว่า ปัญหาอยู่ที่โอกาสพบคนน้อย ไม่ว่าจะเพราะที่อยู่ ที่ทำงาน ที่เรียน หรือ ที่ดำเนินชีวิต ไม่มีโอกาพบคนมาก ๆ

บางคน คิดว่า เป็นกรรมเก่า พรหมไม่ลิขิต หรือ เกิดจากสิ่งนอกเหนือการควบคุม แต่จริง ๆ แล้ว เรามีโอกาสพบรัก และแต่งงานมีชีวิตคู่ ตลอดทุกช่วงอายุของเรา

ตั้งแต่วัยเด็ก จนถึง ไม่กี่วันก่อนตา ยด้วยความชรา ขึ้นอยู่กับว่า เราจริงจังกับความต้องการชีวิตคู่หรือเปล่า

สมัยก่อน เป็นสิ่งน่าอาย ถ้าบอกว่าผู้หญิงต้องการชีวิตคู่ ต้องการสามี

แต่ที่จริงแล้ว เป็นความต้องการปกติของคน ที่จะต้องการความรัก ต้องการคนรัก

ถ้าจะจำกัดให้แคบ ๆ ว่า มีอะไรที่ต้องปรับปรุง หรือมีอะไรที่คนมีคู่กับคนไม่มีคู่ต่างกัน

สิ่งนั้นคือ ทัศนคติ

คนที่กลัวสารพัด กลัวคนหลอก กลัวผิดหวัง กลัวไม่ได้ดังใจ กลัวขายหน้า มักจะกลัวทุกอย่าง ยกเว้น กลัวการอยู่คนเดียว

ในสหรัฐอเมริกา สิ่งที่คนกลัวมาก ไม่ใช่กลัวการอยู่คนเดียว แต่กลัวตา ยคนเดียว จนเป็นคำด่าว่า

“คนอย่างเธอ ต้องตาย คนเดียวอย่างเปล่าเปลี่ยว”

พอคนอายุมากขึ้น ความสามารถในการพึ่งตนเอง ก็ลดลงด้วย เพราะร่างกายไม่แข็งแรง ฟื้นตัวช้า และเจ็บซ้ำบ่อย ป่วยซ้ำบ่อย

หากเราเป็นคนหนึ่งที่คิดว่า ฉันมีพี่น้อง มีลูกหลาน มีเงิน มีสมบัติ มีคนใกล้ชิด มีคนดูแล เรากำลังคิดในทางที่ไม่ถูกต้อง

ถ้ามีใครสักคนที่จะดูแลเรายามแก่ ป้อนน้ำ ป้อนอาหารเรา อาบน้ำ สระผม แปรงฟันให้เรา พาเราไปสูดอากาศ ตากแดด รับไออุ่น ในยามที่เราเจ็บป่วย พิการ หรือเป็นอัมพาต

ไม่ใช่เพียง 1-2 ปีแรก แต่เป็น 10 ปี หรือ 20-30 ปี คนนั้นคือ สามี หรือ ภรรยา ที่ร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันมา ไม่ใช่พี่น้อง ลูก ๆ หรือ หลาน ๆ คนเหล่านี้จะทนทำได้ไม่นาน

ทัศนคติว่า ฉันเก่ง ฉันอยู่ได้ ฉันไม่ง้อใคร ฉันเป็นคนเลือก ฉันไม่ใช่ตัวเลือก ทุกอย่างที่ สอนให้เราแกร่ง เราไม่ต้องพึ่งพาใครนี่แหละ ที่ทำให้เราเป็นโสด

ที่กาญจนบุรี จุดที่แควน้อยและแควใหญ่มาบรรจบกัน เราจะเห็นชัดเจนว่า น้ำจากสองแควมีสองสี ต่างมีสีของตนเอง แต่เมื่อมาบรรจบกัน มันจะหลอมรวมกันเป็นแม่น้ำสายเดียว มีสีเดียว

เราแต่ละคน เติบโตมา ในสภาพแวดล้อมที่ต่างกัน 20 ปีบ้าง 30 ปีบ้าง การจะอยู่ร่วมกันกับคนอื่นที่ เติบโตมา ในสภาพแวดล้อมที่ต่างกัน 20 ปีบ้าง 30 ปีเช่นกัน ย่อมไม่ง่าย

ถ้าเรายืนยันว่า ฉันต้องเป็นอย่างนี้ เธอต้องปรับเข้าหาฉัน หรือฉันแก่เกินกว่าจะปรับตัวแล้ว เราก็เหมือนถูกลิขิตมาให้ตา ยคนเดียว